Mainstreamen of niet?

In India is de grote meerderheid van de bevolking Hindu. Daarnaast zijn er substantiële minderheden moslims, christenen, sikhs en jains.
Moslims vormen een aparte kaste, apart van de overige ongeveer 3000 kasten die er zijn. Christenen niet: die komen voor binnen de verschillende kasten. Dit verschil heeft uiteraard historische oorzaken, maar het is wel interessant om na te denken over de verschillen.

Je kunt het vergelijken met mainstreamen, een term die in ontwikkelingswerk nogal eens gebruikt wordt: je hebt dan niet persé een apart programma voor een bepaald aspect (b.v. hiv-aids), maar verweeft het in alle activiteiten en structuren van de organisatie.

Er zijn een hoop voordelen te bedenken voor deze benadering: christenen staan daardoor minder apart in de samenleving, minder een vreemd element van buitenaf; kunnen daardoor de samenleving meer van binnenuit beïnvloeden; de drempel voor mensen van een bepaalde kaste om christen te worden zou hierdoor minder kunnen zijn.
Nadelen zijn er ook te bedenken: houden christenen de negatieve aspecten (discriminatie, stigmatisering) van het kastenstelsel hierdoor niet mede in stand? Er zijn Dalit theologen (uit de allerlaagste kasten, ‘outcasts’) die inderdaad stellen dat dit gebeurt. (Zie ook mijn stukje over de Indiase christendenker Mangalwadi)

De parallel met Nederland is ook snel te bedenken: christenen in een eigen kaste of zuil, of christenen door de alle lagen van de samenleving heen verspreid?

(N.B. ik heb het met name over Andhra Pradesh, maar geloof dat voor het grootste deel van India hetzelfde geldt, maar b.v. voor een staat als Kerala waar zich grotere en veel oudere groepen christenen bevinden, zoals de Thomaschristenen, weet ik niet of hetzelfde geldt.)