Wij en zij - wij als zij?
Dit boekje heb ik al een paar jaar. Het gaat over hoe wij (westerse organisaties) over hen (zuidelijke partnerorganisaties) denken. Het boekje is een discourse studie naar identiteit.
Het blijkt dat wij, ondanks de correcte taal van partnership en gelijkheid, onze eigen identiteit toch veelal als alwetend zien tegenover die van hen als achtergebleven, passief en uiteindelijk onbetrouwbaar. Zij zijn gewoon nog niet zover. Dat wordt verhuld door hen ook "experts" te noemen (maar wel tussen aanhalingstekens): zij hebben kennis van de lokale cultuur, etc. Baaz koppelt dit aan de idee van de 'noble savage'.
Baaz schrijft vanuit een postcolonialism achtergrond, maar gebruikt wel veel empirische gegevens. Ik geloof dat er veel waars in haar verhaal zit, ook al herken ik zelf niet alles.
Wat ik me wel afvraag, is of deze wij-zij kloof alleen tussen Westers / niet-Wester zit, of dat deze op alle niveaus in de hulpketen zit. Dus dat tussen zuidelijke partners en de doelgroep hetzelfde mechanisme optreedt. En tussen (sommige) backdonors en (westerse) NGO's.
Los van beeldvorming zie je dat organisaties soms richting backdonors dezelfde houding kunnen hebben die ze in hun partners veroordelen.
Posts
2 opmerkingen:
mm, ik denk dat het ook wel in organisatie-cultuur zit? Partners in het zuiden waren in mijn ervaringen niet per definitie blijer met werknemers in ontwikkelingsorganisaties met een nationaliteit in het zuiden (bv. Afrikanen werkend voor een ontwikkelingsorganisatie). Lijkt me wel lastig zo te generaliseren!
Goed punt. Dit is sterk vanuit postcolonialism geschreven. Ik kende dat niet echt goed, maar het is best wel een beetje ideologisch - en daarmee misschien wat te generaliserend?
Een reactie posten