zaterdag, april 28, 2007

John Wyclif

Sommige dingen hik ik echt veel te lang tegenaan. Vooral als ik zelf dingen moet schrijven. Een termpaper voor mijn studie ben ik ruim 9 maanden mee bezig geweest: netaan 15 pagina's.

Over John Wyclif. Toch is het wel leuk om je een beetje in een scholasticus als John Wyclif te verdiepen - en zijn radicale kritiek op de structuren waar hij zich in bevond. Hij had veel inzicht in de effecten van financien op machtsverhoudingen. Veel daarvan kan zonder meer gelden voor ontwikkelingswerk.
Nog een aardige parallel in een detail: Wyclif gaat fel tegen de idee in dat de kerkelijke geestelijken alleen door mede-geestelijken beoordeeld zouden mogen worden. Bij evaluaties kom je soms dezelfde gedachte tegen: dat je alleen beoordeeld zou kunnen worden door iemand met dezelfde (geloofs)opvattingen als jijzelf.

Zie mijn scriptie hier.

MVO in India

Ben in India bij Byrraju Foundation geweest. Dat is een soort maatschappelijk verantwoord ondernemen van een aantal grote Indiase bedrijven, met name Satyam.
Deze club werkt in ruim 170 dorpen in Andhra Pradesh waar ze aan een heel breed scala van issues werken met als doel de deze dorpen aan de periferie van de economie, gelinkt worden aan het centrum van de economie.

Wat mij betreft is dit een heel mooi voorbeeld van een mix tussen een bedrijfsmatige aanpak en de lessen van 'social development'. Juist de punten waarover ik nogal kritisch ben in de aanpak van Sachs (hoe zit het met ownership, participatie, duurzaamheid, effecten op mentaliteit, self-empowerment, etc.) zijn hier volop meegenomen. Je ziet dat al aan de 3 core-values: involving people, applying knowledge (2 richtingen op), making things happen. De social-development les staat voorop: ownership; en tegelijkertijd is de business approach niet losgelaten: making things happen.

Op technisch gebied maken ze gebruik van alle beschikbare technologie die er is - en waarvan ik soms het bestaan niet wist of kon vermoeden. Monitoring veelal via videoverbindingen; capacity building van staf door online coaching vanuit allerlei plaatsen op de wereld; allerlei soorten telediensten; village level outsourcing. We hebben een vrouw geïnterviewd in een dorp ruim 400 km weg, die met 100 andere vrouwen die allemaal een hogere opleiding hadden maar niet gebruikten, en die nu voorselecties deed van CV's voor een bedrijf wat deze arbeid naar India had ge-outsourced - en wat nu dus verder ge-outsourced werd naar dit dorp. Duidelijk is dat deze concepten wel enorm meedrijven op de booming economy van India.

Bij Byrraju hebben ze ook goed begrepen dat kennis macht is. En voor hen is dat reden om er zoveel mogelijk van te delen: iedereen mag alles weten, kopiëren, weer aanpassen en doorgeven. Transparantie bestaat niet alleen in Nederland.

Het einde van het absolute

Net terug uit Bangladesh en India. Waar ik altijd weer erg van geniet is de eigenheid van elk land, en de manier waarop mensen trots zijn op die eigenheid; als je merkt dat mensen (kinderen) niet het idee hebben dat het Westen het beste is, maar volop aandacht vragen voor hun eigen cultureel-artistieke tradities.

Gedeeltelijk ook met een groep zakenmensen op pad geweest. Dat heeft me erg versterkt in het idee dat mensen met verschillende manieren van denken, stijlen van handelen en wijzen van aanpak elkaar nodig hebben en aanvullen.
Het wederzijds demoniseren van een bedrijfsaanpak en een ngo-aanpak werkt niet. Wederzijds leren wel.

Hetzelfde geldt voor het demoniseren van ontwikkelingsoplossingen. Is 'Bottom of the Pyramid' van Prahalad de oplossing voor alle armoede? Nee. Kan het deel van de oplossing zijn? Ja.
Is een geïntegreerde dorpsaanpak de enige echte goede oplossing? Nee. Is het een gezonde manier van denken? Ja
Is een focus op lobby en advocacy de enige echt werkende oplossing voor structurele armoede? Nee. Is het een onmisbaar aspect voor structurele oplossingen? Ja
En zo kan de lijst nog wel wat langer worden.

Wanneer gaat het mis? Op het moment dat één van de deeloplossingen gaat claimen dat alleen zijn of haar oplossing het 'einde van de armoede' betekent. Dat de relatieve betekenis van zijn aanpak de absolute waarheid, het evangelie, wordt.
Dat is het verschil tussen 'planners' en 'searchers', zoals Easterly dat omschrijft.

zaterdag, april 07, 2007

Weeshuizen

Een erg eerlijk artikel in Vice Versa over weeshuizen in Nepal. Geschreven door mensen van ICFON (International Council for Friends of Nepal) in een blad voor ontwikkelingssamenwerking. Onverdachte hoek dus; geen negatieve-publiciteits-journalisten.

In het artikel wordt de vraag gesteld of kindertehuizen in Nepal (er zijn er 1065) ontstaan vanuit de behoefte of dat de behoefte ook ontstaat door het aanbod.
Het artikel gaat niet in de eerste plaats over de grove misstanden die er soms zijn (zoals pedofielen die een kindertehuis beginnen of er gaan werken), of illegale internationale adoptie of kinderhandel.
Het gaat ook over de vraag wat het aanbod aan kindertehuizen doet met mentaliteit van mensen: initiatieven die werkgelegenheid als voornaamste (maar impliciete) drijfveer hebben; weeshuizen als goedkope oplossingen voor ouders die hun kinderen goed onderwijs willen laten krijgen; en over de langere termijn impact van deze tehuizen: als kinderen na 18 jaar, cultureel vaak volledig ontworteld, de echte wereld in moeten.

Het pleidooi van het artikel is duidelijk: werk liever op een iets meer onderliggend niveau aan armoedebestrijding: een lokale school helpen verbeteren, kost net zoveel als 1 kind in een tehuis maar helpt er meer; werken aan inkomensvoorziening en zelfredzaamheid van ouders of gezinnen waar kwetsbare kinderen zijn, doet hetzelfde als kindertehuizen maar dan veel meer en zonder de negatieve bij-effecten op mentaliteit en ontworteling.