Het einde van het absolute

Net terug uit Bangladesh en India. Waar ik altijd weer erg van geniet is de eigenheid van elk land, en de manier waarop mensen trots zijn op die eigenheid; als je merkt dat mensen (kinderen) niet het idee hebben dat het Westen het beste is, maar volop aandacht vragen voor hun eigen cultureel-artistieke tradities.

Gedeeltelijk ook met een groep zakenmensen op pad geweest. Dat heeft me erg versterkt in het idee dat mensen met verschillende manieren van denken, stijlen van handelen en wijzen van aanpak elkaar nodig hebben en aanvullen.
Het wederzijds demoniseren van een bedrijfsaanpak en een ngo-aanpak werkt niet. Wederzijds leren wel.

Hetzelfde geldt voor het demoniseren van ontwikkelingsoplossingen. Is 'Bottom of the Pyramid' van Prahalad de oplossing voor alle armoede? Nee. Kan het deel van de oplossing zijn? Ja.
Is een geïntegreerde dorpsaanpak de enige echte goede oplossing? Nee. Is het een gezonde manier van denken? Ja
Is een focus op lobby en advocacy de enige echt werkende oplossing voor structurele armoede? Nee. Is het een onmisbaar aspect voor structurele oplossingen? Ja
En zo kan de lijst nog wel wat langer worden.

Wanneer gaat het mis? Op het moment dat één van de deeloplossingen gaat claimen dat alleen zijn of haar oplossing het 'einde van de armoede' betekent. Dat de relatieve betekenis van zijn aanpak de absolute waarheid, het evangelie, wordt.
Dat is het verschil tussen 'planners' en 'searchers', zoals Easterly dat omschrijft.