Kerkelijke zending

In het RD is wat discussie (1,2,3) over de vraag of zending vanuit de kerk moet gebeuren of ook door interkerkelijke organisaties. Vanuit kerkelijke zijde wordt (niet verbazend) verdedigd dat in ieder geval de 'essentiële' elementen van zending (Woordverkondiging) onder de hoede van de kerk moeten blijven.

Dat is niet verbazend maar toch wel een beetje vreemd:

• De zendingsopdracht hoort bij de kerk. Maar wat is de Kerk? De vergadering van alle gelovigen. Niet een bepaald kerkgenootschap als instituut. Dus of een organisatie nu bij 1 kerkgenootschap hoort of bij meerderen, of gewoon door christenen bestuurd wordt, maakt vanuit de bijbel niet erg veel uit. Vanuit bepaalde kerkorden natuurlijk wel.
  Typisch een voorbeeld van institutionele belangen.
• De officiele kerk, zeker in protestantse kringen heeft geen goede 'track record' als het om zending gaat. Ze begonnen pas 300 jaar na de reformatie, terwijl de roomse kerk met de monnikenorden al lang aktief was.
  En wat er toen begon waren de vrijwillige zendingsorganisaties. Soms waren dat wel dominees, soms niet, maar vrijwel altijd werden die door de officiele kerkelijke autoriteiten tegengestaan (b.v. de leider die tegen Carey zei: jonge man, ga zitten, als God de heidenen wil bekeren, zal hij dat wel zonder jou of mij doen). Zeker op het continent werden veel van die verenigingen interkerkelijk; of legden ze niet officieel verantwoording af aan de ecclesiastische autoriteiten.
• Interkerkelijke organisaties zouden dan wel 'bijzaken' mogen doen. Dus Wycliffe mag wel bijbelvertalen, maar niet het Woord verkondigen. Lijkt me lastig.

Met Coster ben ik het eens dat het belang veel meer ligt bij het goed begeleiden en beleid maken voor zendingswerk, gezien alle zendingstourisme en amateurisme wat toeneemt. En zelfs dat zul je een positieve plaats moeten geven in de 2.0 tijd.