Nog een keer spelletjes

Pas hoorde ik een presentatie van jongeren die naar een ontwikkelingsland geweest waren. Je hoorde steeds hoe ze behandeld werden als eregasten. Een big-man-complex krijg je gratis aangeboden. "Wilt u aangesproken worden met 'mister' of met 'sir'?"
Je hoorde ook hoe die jongeren daarmee worstelden - het niet leuk vonden en tegelijkertijd: kolonialist hoeven we niet te worden, dat zijn we al. Net zoiets als "zondaar" in het reformatorisch geloofsgoed.

Totdat ze wat vertelden en lieten zien over hoe ze spelletjes deden met jongeren daar, en sport. Daar - en niet eerder - ervaarden ze gelijkheid. Voor de bal maakte het niet uit welke huidskleur je had en uit welk land je kwam. En (gelukkig) merktje je dat deze jongeren toch wel erg genoten hadden van deze interactie op voet van gelijkheid.
Want -net als met het reformatorische zondebegrip- als je iets beseft van dat koloniaaltje binnen in je, krijg je er toch ook wel een beetje een hekel aan.