Ontwikkeling 2.0 - nieuw, oud, goed, fout
Ik blijf toch steeds nog wat nadenken over al die privé initiatieven in ontwikkeling. Goed of fout? Ik hou niet (meer) zo van heel erg zwart-wit denken, maar ik blijf mezelf afvragen wat ik ervan vind.
De wortels van ontwikkelingswerk liggen helemaal in privé-initiatieven. De revivals rondom Wesley en later Moody hadden een sterke invloed op de ontwikkeling van sociale initiatieven. Tussen 1815 en 1914 heb je dan de 'grote eeuw' van zending (en ontwikkeling en alle mengvormen ertussen) - en stijgt het aantal uitgezondenen alleen al in de protestantse hoek van een paar honderd tot 22.000.
Parallel daaraan ontwikkelen er allerlei andere sociale initiatieven. De eerste 100 jaar van de arbeidersbeweging in Engeland (waar die het eerst ontwikkelde) is volledig een evangelikaal gebeuren (en dat was beslist een minority). En gevangenishervormingen, anti-alcoholisme bewegingen, Lord Shaftesbury met (o.a.) zijn anti schoorsteenveegjongetjes wet. Etc.
Deze individuen wachtten niet op 'de professionals'. Die bestonden ook niet. Ze werden het zelf (door alle trials en errors - en sommigen zijn het nog steeds niet, zie weer de studie van Lau Schulpen in 2007). Tegelijkertijd bewerkten ze de overheid om hun taken op te nemen.
[Duidelijk dus waar het ministerie z'n drie strategieën vandaan heeft: directie armoedebestrijding, maatschappijopbouw en beleidsbeïnvloeding.]
Eén en ander dreef natuurlijk ook zeker mee op de vleugels van het kolonialisme...
De vraag of dit goed of niet goed was, doet niet veel terzake. Feit is, dat hier wortels van alle OS, IS en andere hulp liggen. Het enige verschil is dat er nu professionals voorhanden zijn en toen niet.
Daarnaast is het mode om dingen zelf te doen. En meestal ben ik daar best wel positief over, of zie ik er in ieder geval de positieve (en broodnodige) kant van in.
Bijvoorbeeld van web 2.0: ook zelf er bij betrokken zijn en niet alleen maar passief consumeren.
Of organisation 2.0: interactief in plaats van hiërarchische organisatievormen.
Of democratie 2.0: directe invloed in plaats van via via.
Of church 2.0: interactief en relationeel kerk zijn in plaats van in allerlei politiek gecompliceerde gezagsverhoudingen en instituten verwikkeld zitten en tegengehouden worden, maar Jezus Christus direct en met elkaar dienen.
En nu dus ontwikkeling 2.0: niet via de trage, logge, professionele instituten, maar gewoon zelf doen.
Die eerste voorbeelden spreken me allemaal wel aan. Die laatste kriebelt ietsje meer. Waarom? Omdat ik in dit geval zelf aan de kant van de gevestigde orde en macht zit. En me dan aangevallen voel. Net zoals de meeste managers niet echt geloven in organisation 2.0. Of kerkenraadsleden in church 2.0.
Dus? Wie wint het in me? De machthebber of de postmoderne anarchist?
Slap, maar ik ga voor een middenoptie: volledig accepteren, zonder enig negatief waardeoordeel. Maar wel overeind houden dat professionaliteit (dus de gevestigde orde) iets te bieden heeft (anders kan ik niet verantwoorden dat ik m'n baan blijf houden :)).
Misschien betekent dit ook wel dat ik voor de andere 2.0-en eenzelfde visie zou moeten volgen of ontwikkelen. En ik denk dat ik dat ook doe. De traditionele kerk heeft toch ook wel wat (anders was ik er ook niet lid van) en hiërarchie in een organisatie heeft toch ook wel een positieve functie. En misschien zelfs statische websites wel...