Onderdompelen, blootstellen en incarnatie

Soms kom je dezelfde onderwerpen op verschillende plaatsen tegen. Vroeger was het bij ontwikkelingswerk logisch dat je veldervaring had. Tegenwoordig is dit veel minder zo omdat er veel minder banen in het buitenland beschikbaar zijn. Ook bij zending is het vaker short term wat de klok slaat.
In de ontwikkelingssector leidt dat soms tot discussies of bezinning over het belang van veldervaring en hoe gebrek daaraan opgevangen kan worden.

1. Het laatste nummer van Participatory learning and action gaat helemaal over 'immersions', onderdompeling: het belang van directe ervaringen met doelgroepen van ontwikkelingswerk wordt hier in 31 artikelen besproken.
2. De presentietheorie beschrijft uitgebreid de 'exposure', blootstelling als eerste fase voordat je echt kunt werken volgens de presentie aanpak. Toen ik dit de eerste keer las, vond ik al dat dit sterk van toepassing zou kunnen zijn op ontwikkelingswerk en zendingswerk.
   Dit sluit naadloos aan bij de discussie over immersions.
3. In zendingswerk is het beeld van de incarnatie al jarenlang een beeld voor zendingswerk: present zijn in het leven van anderen, in hun context en leefwereld, aangepast en gecontextualiseerd (zoals Jezus toen hij op aarde was).

Wat mij verbaast, is dat je hier drie discussies ziet, die heel veel overeenkomsten vertonen, in grote lijnen hetzelfde zeggen, maar elkaar niet kennen (alleen no.2 kent no.3). Deels komt dat door taal (presentie is nog nauwelijks in het engels beschreven) en deels door de kunstmatige grenzen tussen verschillende disciplines.

Waarom geen verplichte exposure voor elke student aan minimaal 20 disciplines, zodat er meer geintegreerd en met dwarsverbanden gedacht gaat worden? Globalisering tussen disciplines vindt nog niet heel hard plaats.